Στα πλαίσια της Φεστιβάλ ”Η Δυναμική του Ελληνικού λόγου στο Θέατρο” Θα παρουσιαστούν και 7 αναλόγια τον Μάιο στη διάρκεια ενός διημέρου και το φεστιβάλ θα κλείσει με μια μεγάλη εκδήλωση και στρογγυλά τραπέζια.
Από 23 έως 25/05/2019
Πρόκειται για μια διαδρομή στα άδυτα του θεάτρου και της θεατρικής πράξης με όχημα τα κείμενα ελλήνων θεατρικών συγγραφέων. Το έτος 2019 θα παρουσιαστούν τα έργα «Ο Φονιάς (1981)» του Μ. Ευθυμιάδη, «Ο Στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία » του Μ. Τσίτα, Με δύναμη απ’ την Κηφισιά, του Δ. Κεχαΐδης-Ε. Χαβιαρά. Επιπλέον, θα παρουσιαστούν και 7 αναλόγια τον Μάιο στη διάρκεια ενός διημέρου και το φεστιβάλ θα κλείσει με μια μεγάλη εκδήλωση και στρογγυλά τραπέζια.
Θεατρικά Αναλόγια
Γ. Σεβαστίκογλου, Αγγέλα (1957)
Δεκαετία του ΄50. Σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να χτίσει τα όνειρά της πάνω στα συντρίμμια πολέμων και εμφύλιων σπαραγμών, η Αγγέλα φτάνει στην Αθήνα απόκληρη και ανυπεράσπιστη με μόνη της περιουσία τις επιθυμίες και τα όνειρά της για μια καλύτερη ζωή, κλεισμένα σε μια βαλίτσα. Μια αυλή γεμάτη ασφυκτικά αδιέξοδα και μάταιες ελπίδες, μια ταράτσα κάτω από τα αστέρια για να αποδράσουν οι εξομολογήσεις, και μια κάμαρα όπου κρύβεται η τρεμόσβηστη φλόγα του έρωτά της με το Λάμπρο, είναι ο κόσμος της. Ένας κόσμος ηθικά διαβρωμένος και ευάλωτος σε σχέσεις εξάρτησης και απελπισίας. Η Αγγέλα της οδυνηρής αθωότητας, εξήντα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου στο θέατρο Βαχτάνγκωφ της Μόσχας, εξακολουθεί να θέτει καίριους και διαχρονικούς προβληματισμούς μέσω των ηθικών διλημμάτων που θέτουν τα κοινωνικά συστήματα και οι λειτουργίες τους, αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια της απόγνωσης που ενδίδει σε συμβιβασμούς ζωής ή στον ίδιο το θάνατο.
Γ. Τσίρος, Αξύριστα πιγούνια (1996)
Ο αιφνίδιος θάνατος μιας αλλοδαπής στριπτιζέζ γίνεται το φυτίλι που θα πυροδοτήσει τις σχέσεις των Σάββα, Κυριάκου και Μαρινάκη, τριών νοσοκόμων που έρχονται οπτικά αντιμέτωποι με το νεκρό σώμα της όπως οπτικά είχαν συνδεθεί εξαρχής ο καθένας για διαφορετικούς λόγους μαζί της. Το γυμνό της σώμα δεν αποτελεί πια ένα αντικείμενο ηδονικού θαυμασμού αλλά λειτουργεί ως ένα μέσω συνειδητοποίησης μέσα από την οποία αποκαλύπτεται όλο το παρασκήνιο για τις ζωές των τριών προσώπων. Η ανοχή απέναντι στην ανθρώπινη εκμετάλλευση, η σιωπή ως συνενοχή, η ανειλικρίνεια μεταξύ των ατόμων θα επιφέρουν σημαντικές αλλαγές στις ζωές των τριών χαρακτήρων.
Π. Μάτεσις, Η Βουή (1996)
Μια απειλητική βουή απλώνεται σε ένα Μουσείο που ταυτόχρονα είναι και το παλάτι των Ατρειδών στις Μυκήνες. Τα αγάλματα που θα ζωντανέψουν δεν είναι άλλοι από την Κλυταιμνήστρα, την Ηλέκτρα και τον Αίγισθο που βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας σε μια ατελείωτη αναμονή του Ορέστη από τον οποίον περιμένουν «τη λύτρωση». Έργο τελετουργικό, μυστικιστικό που φτιάχνει μια αόρατη κλωστή μεταξύ του μύθου και αυτού που θεωρούμε πραγματικότητα.
Α. Φλουράκης, Θέλω μια Χώρα (2013)
Το σπαρακτικό αίτημα μιας καινούριας, άθικτης από φθορά και οξείδωση χώρας πραγματεύεται ο Ανδρέας Φλουράκης σε αυτό το έργο ιδιαίτερης γραφής και ιδιόμορφης δραματουργικής φόρμας. Σε ένα έργο χωρίς πρωταγωνιστές ή χαρακτήρες, ο συγγραφέας ορίζει το σκηνικό περιβάλλον που διαδραματίζεται η δράση ως «χώρος :χώρα» και ονοματίζει τους συμμετέχοντες ως «όλοι». Με μια λιτή γραφή μικρών αποσπασματικών φράσεων που όλοι έχουμε ακούσει ή ξεστομίσει θα καταφέρει να πλάσει έναν πυκνό ιστό ποιητικότητας, ακαριαίου τρόμου και ευθύβολου χιούμορ, σαρκάζοντας τη συντέλεια και συνταιριάζοντάς την με την ελπίδα.
Ε. Φιλίππου, Αίματα (2014)
Το έργο Αίματα του Ευθύμη Φιλίππου, δομείται σε μορφή αλληλογραφίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μεταξύ δύο «επιστήθιων φίλων», των Δημήτρη Καλαφάτη και Γιώργου Σιμόπουλου, αποβιωσάντων πλέον, με επίκεντρο μία πληγή στο λαιμό του πρώτου που δεν επουλώνεται και αιμορραγεί ανεξέλεγκτα. Γύρω της διαδραματίζονται διάφορα ετερόκλητα περιστατικά από τις ζωές των δύο ανδρών την εποχή εκείνη, μέσα από μία ακανόνιστη εναλλαγή τετριμμένων καθημερινών σκηνών και άκρως σουρεαλιστικών και εκκεντρικών εικόνων. Ανάπηρες οικογενειακές και συζυγικές σχέσεις, αλλόκοτες νοσταλγικές αναμνήσεις και βίαιοι εφιάλτες συνθέτουν ένα καλειδοσκόπιο παράδοξων θρυμματισμένων εικόνων, με την απατηλή τελική ειρήνευση -επούλωση της πληγής- να αφήνει μία απροσδιόριστη αίσθηση ασφυξίας και θλίψης.
Μ. Τσίπος, Πανόραμα ενός μελαγχολικού (2016)
Μέσα από εικαστικές αναλύσεις πινάκων, από ελπιδοφόρους έρωτες και έρωτες που δεν ευδοκιμούν, απογευματινές περιπλανήσεις σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, κάτω από την έντονη σκιά της μελαγχολίας, ο αφηγητής πλάθει ένα σύνθετο τοπίο για τη ζωή, τον έρωτα, την ευτυχία, την αξία της κάθε στιγμής. Το αφηγούμενο πρόσωπο θα αποτυπώσει μέσω του λόγου του ιδιαίτερες στιγμές, προσωπικά πάθη και άγχη και θα βιώσει με όλη του τη ψυχική και σωματική δύναμη την αγάπη.
Γ. Κούβας, Καρμπόν (2017)
Στην Αθήνα του σήμερα, ένας σύγχρονος αντιήρωας, ο Άρης Κοντός προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια άχρωμη καθημερινότητα. Απομονωμένος στο σπίτι του, άτολμος, με μόνη του κοινωνική επαφή τις λίγες συζητήσεις με τον άμεσο συνεργάτη του, ο ήρωας προτιμάει να ζει μια παράλληλη ζωή σε chat rooms στο internet και σε βιντεοπαιχνίδια, όπου φαντασιώνεται νίκες. Ένα ατύχημα εν ώρα εργασίας θα του χαρίσει μια υπερδύναμη, μία οξύτατη ακοή. Ο ήρωας θα χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη με ένα αναπάντεχο τρόπο. Θα αρχίσει να παρακολουθεί τον κάτοικο του ρετιρέ της πολυκατοικίας του, τον bon viveur ζωγράφο Φίλιππο Ροδόπουλο και, μέσα από την ικανότητά του, μαθαίνει τα πάντα για το πρότυπό του, αντιγράφει τη ζωή του, μιμείται τους τρόπους του και σταδιακά οδηγείται στην εμμονή, σε μια κατάσταση όπου η ταυτότητά του αρχίζει να χάνεται μέσα από την ταύτιση με τη ζωή του Ροδόπουλου. Το τέλος θα έρθει καθαρτικά, οδηγώντας τον ήρωα σε ένα δύσβατο αλλά λυτρωτικό μονοπάτι αυτογνωσίας.
Ο Γιώργος Κούβας, με το πρώτο του μυθιστόρημα, μιλάει απευθείας και χωρίς χρονοτριβή, με γλώσσα στρωτή και άμεση, για την δυσκολία του σημερινού ανθρώπου να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις, ένα θέμα που αγγίζει όχι μόνο την ελληνική πραγματικότητα αλλά αποτελεί οικουμενικό φαινόμενο. Η έξυπνη κεντρική ιδέα του συγγραφέα ξεδιπλώνεται σε μια ιστορία με αρκετές ανατροπές που προσφέρεται για διασκευή του μυθιστορήματος στο θέατρο.
Π. Σουλτάτου, Μέρες της Αγίας Βαλπουργίας (2018)
Ένα γνώριμο τοπίο: το «τυπικό γραφείο» ενός τεχνοκράτη, με κοστούμια και γραβάτες, με χαρτοφύλακες και λάπ-τοπ, όπου αυτός και ο επισκέπτης του, κουβεντιάζουν, πίνουν και ετοιμάζουν τη «μεγάλη δουλειά». Η εισβολή μίας γυναίκας στο χώρο θα ανατρέψει κάποια από τα αρχικά δεδομένα, θα αποκαλύψει τα ψέματα που λέγονται εκατέρωθεν και θα οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα• θα τους παρασύρει και θα τους επαναφέρει, θα τους «υποτάξει» ως αφέντρα και στο τέλος θα τους μαγειρέψει σαν καθώς πρέπει οικοδέσποινα. Εξάλλου οι ασκοί του Αιόλου έχουν ήδη ανοίξει και έξω από το παράθυρο η ανεμοθύελλα σαρώνει τα πάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το πρόγραμμα μπορούν να παρακολουθήσουν άτομα με κινητικές αναπηρίες, αλλά και με ακουστικά προβλήματα, καθώς θα εξασφαλισθούν οι προϋποθέσεις συμμετοχής τους.
Επίσης στο πλαίσιο του προγράμματος θα πραγματοποιηθούν διοργανωθούν διαλέξεις και στρογγυλά τραπέζια και θα εκδοθούν δύοαφιερωματικοί συλλογικοί τόμοι με κείμενα διακεκριμένων μελετητών και ακαδημαϊκών.
